Ο ''Κολοκοτρώνης'' μας πήγαινε καλύτερα...

   1^η Ιανουαρίου 2001: Η μέρα που ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Σημίτης, έκανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα την πρώτη ανάληψη ευρώ από ένα ΑΤΜ κάτω από πυροτεχνήματα και χειροκροτήματα. Η Ελλάδα άλλαζε σιγά σιγά καθώς καλούταν να βάλει τις δραχμές στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να πορευτεί με ένα κοινό ευρωπαϊκό ισχυρό νόμισμα που εγγυούταν τη σταθερότητα και  την ευημερία στις αρχές του 21^ου αιώνα! Έτσι μας έλεγαν τουλάχιστον και δυστυχώς έτσι πιστεύαμε…

Έντεκα χρόνια μετά αποδεικνύεται ότι το «λαμπρό» οικοδόμημα του ευρώ είχε σαθρά θεμέλια, ανίκανα να αντιμετωπίσουν τις πρώτες «οικονομικές δονήσεις» που προέκυψαν. Οικονομολόγος δεν είμαι και ως εκ τούτου αδυνατώ να εξηγήσω σε εσάς και στον εαυτό μου τους λόγους που μας έχουν οδηγήσει να είμαστε πρωταγωνιστές σε μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος αυτής της ιστορίας, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, θα επέλθει η πολυπόθητη κάθαρση…

Έχω την τύχη (και συνάμα την ατυχία) να ανήκω στη γενιά των Ελλήνων που γεννήθηκαν και έζησαν, έστω και για λίγο, στον προηγούμενο αιώνα. Ξέρετε τότε που η οικονομία μας ήταν σε άνθιση, τότε που η ανεργία δεν είχε «αγκαλιάσει» το 25%, τότε που οι νέοι είχαν όνειρα γιατί δεν γνώριζαν ότι εν έτη 2012 ένας στους δύο (δεν) θα είχε δουλειά. Μπορεί όλα αυτά να ήταν μια εικόνα πλασματική, μπορεί να ζούσαμε τον «ύπνο του δικαίου»  και να κάναμε όνειρα δανεικά που θα εξοφλούσαμε αργότερα πολύ ακριβά.

Πίσω στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, το 2001, ο βασικός μισθός ήταν στις 156000 δραχμές. Οι τιμές ήταν σε επίπεδα λογικά που σου επέτρεπαν να έχεις μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ας σας θυμίσω πόσο κόστιζαν τότε κάποια απλά, βασικά και καθημερινά πράγματα . Ένα μπουκαλάκι νερό ήταν στις 50 δραχμές, μια τυρόπιτα έκανε 100 δραχμές, μια πίτα με γύρο κόστιζε 300 δραχμές και ο πολυαγαπημένος μας φραπές μόνο 500 δραχμές. Τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών (στη πόλη που μεγάλωσα) κυμαίνονταν στις 70 με 80 δραχμές.

Όταν κάναμε το μεγάλο άλμα στο ευρώ, η μετατροπή των τιμών έγινε βάσει της ισοτιμίας του ευρώ με την δραχμή (1 ευρώ = 340,75 δραχμές). Το “επιχειρηματικό δαιμόνιο” του Έλληνα όμως δεν άργησε να φανεί. Γρήγορα ξεχάσαμε την ισοτιμία και οι τιμές τράβηξαν την ανηφόρα! Σήμερα ο βασικός μισθός βρίσκεται στα 590 ευρώ, αυξημένος σε σχέση με το 2001 καθώς είναι 201043 δραχμές . Ωστόσο τα ίδια πράγματα τα πληρώνουμε δύο και τρεις φορές παραπάνω! Το μπουκαλάκι το νερό κοστίζει 0,5 ευρώ (δηλαδή 170 δραχμές), ο καφές 3 ευρώ (1022 δραχμές), η πίτα με γύρο 2,5 ευρώ (852 δραχμές) και μια τυρόπιτα 1 με 1,5 ευρώ (340-500 δραχμές).

Εύκολα διαπιστώνει κανείς τη τεράστια διαφορά στις τιμές και μάλιστα τη στιγμή που η εν γένει αγοραστική δύναμη των καταναλωτών συνεχώς μειώνεται λόγω της ελεύθερης πτώσης των μισθών και της συνεχούς αύξησης των άμεσων και έμμεσων φόρων. Με λίγα λόγια κάποτε με 2000 δραχμές έβγαινες, έπινες κι έτρωγες και σου έμεναν κιόλας χρήματα στο πορτοφόλι. Σήμερα τα 6 ευρώ είναι «ψιλά», ικανά να πραγματοποιήσουν ελάχιστες επιθυμίες.

Η Ελλάδα, η χώρα συνώνυμο του παραλόγου, έχει καταφέρει κάτι πρωτόγνωρο, μια παγκόσμια πρωτοτυπία: να έχει μισθούς Βουλγαρίας και τιμές Σουηδίας. Η δυσαναλογία αυτή τιμών - αμοιβών έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζεται αισθητά η πραγματική αξία των χρημάτων μας.

Είναι άξιο απορίας πώς οι υπεύθυνοι για το μέλλον της χώρας αδυνατούν να δουν τα αυτονόητα. Δεν μπορείς να απαιτείς νέα μέτρα, νέους φόρους κι επιπλέον περικοπές, να συρρικνώνεις ολοένα και περισσότερα την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και να αδιαφορείς παντελώς για τον πληθωρισμό και την αισχροκέρδεια της αγοράς. Δεν λέω καλά τα δημοσιονομικά μέτρα, αναγκαίο το «νοικοκύρεμα» του κράτους. Έχω όμως την αίσθηση ότι τρόικα και κυβέρνηση βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι άνθρωποι δεν είναι μόνο κάποιοι αριθμοί σε λογιστικά φύλλα.

Δυστυχώς το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Η συμπεριφορά των δανειστών, κυρίως  δε των εκπροσώπων του ΔΝΤ που από τέλη Αυγούστου διαπραγματεύονται με την ελληνική πλευρά τα νέα μέτρα που πρέπει να ληφθούν και ανά βδομάδα ζητάνε κι άλλα επιπλέον, δηλώνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι το «πρόγραμμα σωτηρίας» της Ελλάδας δεν έχει ως δείκτη τον άνθρωπο και την κοινωνία αλλά τη διασφάλιση των δανεικών τους! Ίσως παραβλέπουν το αξίωμα ότι η οικονομική δυσχέρεια και η κοινωνική εξαθλίωση οδηγεί αργά ή γρήγορα σε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτα αποτελέσματα..

ΥΓ: Οι πολιτικοί της χώρας μας εξακολουθούν να παίζουν με την υπομονή και τη νοημοσύνη μας. Ο Βενιζέλος πήρε σπίτι του το USB stick με τη «Λίστα Λαγκάρντ» αλλά δεν μπήκε καν στην περιέργεια να το ανοίξει για να δει περί τίνος πρόκειται. Η Χρυσή Αυγή σύντομα θα «ζωντανέψει» λίγο τις συνεδριάσεις της Βουλής, ενώ η Αριστερά συνεχίζει να υποστηρίζει συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου, που αποτελούν απομεινάρια ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και ενός κράτους που οφείλουμε να ξεχάσουμε για ένα καλύτερο αύριο...