Απόψε… Χωρίζω!!!!

    Είμαστε πέντε χρονών και η μόνη επαφή που έχουμε με το άλλο φύλο είναι το κυνηγητό και το κρυφτό. Χα, ειρωνεία έτσι; Γιατί μεγαλώνοντας συνεχίζουμε να παίζουμε τα ίδια παιχνίδια χωρίς καμία παραλλαγή στους ρόλους. Βγαίνουμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε, μας κυνηγούν και εμείς επίμονα κρυβόμαστε ώσπου γνωρίζουμε ‘’Αυτόν’’.

    ΄΄Αυτός΄΄ είναι ένα πολύ επικίνδυνο είδος άντρα. Απειλεί την ελευθερία μας και την ανεξαρτησία μας με αυτό το χαμόγελο του «μόνο εσύ υπάρχεις» και την αγκαλιά του «θα σε προσέχω». Και πέφτουμε· πάντα πέφτουμε. Και στην αρχή με επιφυλάξεις (κι ύστερα χωρίς αυτές) ερωτευόμαστε. Νοιαζόμαστε, αποκτάμε ανάγκες που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Και αφηνόμαστε….

    Στην αρχή κινητά κλειστά, αποκλειστικότητα στις καθημερινές επαφές και καρδούλες παντού. Πάτε διακοπές σε γνωστά ζευγαρονήσια, σε αγκαλιάζει πιο σφιχτά όταν ο Ρέμος τραγουδά το «έτσι ξαφνικά», οι δικοί του σε προσκαλούν στο πρωτοχρονιάτικο δείπνο, σε φιλάει βλέποντας το ηλιοβασίλεμα στην  Ίο. Η ζωή του δεν είναι πλέον ένα σαγηνευτικό μυστήριο αλλά ένα βιβλίο πολυδιαβασμένο, στις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες μάλιστα βρίσκεσαι εσύ. Και εδώ αρχίζει ο κατήφορος.

   Γιατί με τον καιρό έρχεται η αγάπη. Τι υπέροχο να ακούς να σου λένε αυτό το περιβόητο «σ αγαπώ». Και πόσο τραγικό μετά από λίγο να σε δεσμεύει τόσο πολύ; Γιατί δυστυχώς έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι πρώτα για τον άλλον και μετά για σένα. Που η προσπάθεια να μην πληγώσεις γίνεται ο χειρότερος εαυτός σου. Αυτός που σε κάνει να μένεις σε κάτι που έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Γιατί φοβάσαι· φυσικά και φοβάσαι. Γιατί που θα βρεις κάποιον να σε κοιτάει όταν κοιμάσαι, να σε θεωρεί τη γυναίκα της ζωής του, να σε βάζει πάνω απ όλους.

    Μένεις λοιπόν. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες. Ένα πρόβλημα υγείας, μια απόλυση, η απόσταση. Τώρα τον φιλάς με μάτια ανοιχτά, ξαναλές εκείνο το ξεχασμένο «εγώ» που χάθηκε  στο «εμείς», προσέχεις και λίγο παραπάνω (περισσότερο απ όσο θα έπρεπε) εκείνον τον μελαχρινό που σε κοιτάει απ την άκρη της μπάρας.

   Όμως αυτό, δεν είναι σχέση. Είναι ένας πολύ κακός συμβιβασμός.Ενώ όλα σου λένε να φύγεις, εσύ απλώς κλείνεις πιο δυνατά αυτιά και μάτια.Ξύπνα και τρέξε όσο πιο μακριά γίνεται. Και ξαναπαίξε κυνηγητό και πάλι το γνωστό κρυφτό. Μην ανησυχείς, θα τον καταλάβεις όταν τον βρεις. Θα σε κάνει να χαμογελάς σαν παιδί κι εσύ δε θα παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του, δε θα σκέφτεσαι ότι δε θες να τον πληγώσεις. Γιατί θα ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνεις. Και όταν τον βρεις… δε θα διαβάζεις άρθρα για το πώς θα βρεις κουράγιο κάποια στιγμή να χωρίσεις.Έτσι απλά.

Ευχαριστούμε την ''Τ.Τ.Τ.'' για τις εναλλακτικές απόψεις που μας χάρισε...