Καλό vs Κακό

 Καθώς οι φετινές γιορτές φτάνουν στο τέλος τους με τα ξενύχτια με φίλους, τα παραγεμισμένα πουλερικά, τα στολισμένα σπίτια, τα οικογενειακά τραπέζια και το μεγάλο δίλημμα «μελομακάρονο ή κουραμπιές» (μελομακάρονο δαγκωτό) από τα φετινά Χριστούγεννα ανάμεσα σε όλα τα άλλα θα μου μείνει η απορία της 3χρονης ξαδέρφης μου. Καθόμαστε, λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα και βλέπαμε παιδικά. Σε κάποια στιγμή, εκεί που βλέπαμε ένα κλασσικό της Disney, γυρνά η μικρή και μες την αγωνία με ρωτάει «και αν νικήσει τελικά ο κακός; Τότε τί;» Και τότε μέσα στην ζαλούρα από το πολύ φαγητό και τα κρασιά το μυαλό μου μπήκε σε μονοπάτια πιο βαθιά και φιλοσοφημένα(;). Νικάει πάντα στην καθημερινότητα μας το καλό ή ό,τι το εκπροσωπεί; Και αν όχι, τότε τί γίνεται;

 Τώρα που το σκέφτομαι καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις καλού vs κακού. Να αδικήσεις τον άλλο ή να αδικηθείς? Να παραχωρήσεις την σειρά σου σε κάποιον που έχει ανάγκη ή να κάνεις πώς δεν το κατάλαβες? Να μιλήσεις για να βοηθήσεις τον άλλο ή να σιωπήσεις γιατί δεν είναι «δικό σου θέμα» και άλλα τέτοια πολλά. Αυτό που καταλαβαίνω με το μικρό και ίσως ανώριμο μυαλό μου είναι ότι όλοι μέσα μας έχουμε και τα δύο. Από την φύση μας, ως ανθρώπινα όντα έρχεται στην επιφάνεια το ένστικτο της επιβίωσης και υποσυνείδητα κοιτάμε «την πάρτη μας», να διασφαλίσουμε, δηλαδή, τα δικά μας συμφέροντα και κατ’επέκταση να αδικήσουμε ίσως τον άλλο. Από την άλλη όμως πλευρά, μέσα από την οικογένεια μας, τις φιλίες, τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας χαλκευόμαστε με άλλες αρχές και αξίες. Αυτές υπαγορεύουν ότι πρέπει, ή καλύτερα είναι καλό να υπολογίζεις και τον δίπλα σου και υπό ορισμένες περιπτώσεις να θυσιάζεις κάτι δικό σου είτε αυτό είναι χρόνος, μία ευκαιρία ή να πάρεις ένα ρίσκο σε μια ανθρώπινη σχέση προκειμένου να κάνεις το «σωστό» , δηλαδή να φροντίσεις για το καλό και τις ανάγκες του άλλου ακόμα και αν αυτό σημαίνει να βάλεις ένα άλλο άτομο πάνω από σένα. Και μέσα από αυτή την μάχη ιδεών, αξιών και εγωισμού εμείς καλούμαστε να πάρουμε άμεσες αποφάσεις.

 Οι Κινέζοι υποστηρίζουν με το, σε όλους γνωστό, γιν-γιαν ότι όλοι έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό και ναι, έχουν δίκιο αλλά οι Κινέζοι δεν υπολόγισαν πώς και πότε υπερισχύει το μαύρο και πότε το λευκό. Γιατί βλέπεις πότε είμαστε σαν το Nicholson στoν πληροφοριοδότη και δεν υπολογίζουμε κανένα πέρα από τον εαυτό μας και πότε βγαίνει από μέσα μας η Μητέρα Τερέζα. Και φυσικά υπάρχει και ο παράγων ‘‘περίγυρος’’. Καθώς ακόμα και αν αποφασίσουμε να βοηθήσουμε τον χ φίλο μας ή τον ψ γνωστό μας και βάλουμε στην άκρη εγωισμούς και άλλα συναφή,(Μητέρα Τερέζα-Τζ. Νίκολσον: 1-0) πολλοί διστάζουμε γιατί απλά ξέρουμε ότι θα υπάρχουν 5-10 ‘‘έξυπνοι’’ που θα μας βάλουν την ταμπέλα του «χάπατου», του «θύματος» και άλλες πιο βαριές που σίγουρα περνούν από το μυαλό σας αλλά λέω να μην αναφέρω. Και κάπου εκεί χαλάει το πράγμα, γιατί λες «εμ θα κάνω το κάλο, εμ θα πουλήσω τον εαυτό μου, και θα με πουν και κορόιδο??? Εεε όχι!» Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα.. βοηθάς και νοιάζεσαι για τους άλλους όχι για να πάρεις το μπράβο της μαμάς και της θείας σου αλλά για σένα, γιατί σου κάνει καλό, γιατί είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, γιατί το άλλο άτομο σημαίνει πράγματα για σένα και τέλος γιατί και συ θες να νοιάζονται για σένα..

  Ίσως με έχει επηρεάσει πολύ το κλίμα των εορτών ή βλέπω πολύ συναισθηματικά τα πράγματα αλλά θέλω να μείνει ένα πράγμα από αυτό το ποιο θα νικήσει μέσα μας.. Το καλό ή το κακό. Σε αυτή τη σύγκρουση συναισθημάτων, απόψεων, αρχών εμείς είμαστε ο τελικός κριτής και όχι ‘‘ανώτερες δυνάμεις’’ όπως πολύ καλά συνηθίζουμε να ταμπελώνουμε, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε, δικές μας λάθος επιλογές. Οπότε ίσως θα 'ταν καλό, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο καλύτερα τις επιπτώσεις των επιλογών και πράξεων μας πριν τις κάνουμε γιατί δεν επηρεάζουν μόνο την δικιά μας καθημερινότητα αλλά και των άλλων...

 Ευχαριστούμε θερμά την Έυα για το εξαιρετικό άρθρο που μας παραχώρησε!