21 Μαρτίου: Ημέρα κατά του ρατσισμού

    21 Μαρτίου σήμερα και όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάζουμε την σημερινή ημέρα ως Ημέρα κατά του Ρατσισμού και των Φυλετικών διακρίσεων. Ας πάμε όμως, ένα σύντομο ταξίδι πίσω στον χρόνο, να θυμηθούμε, πώς φτάσαμε στην συγκεκριμένη γιορτή κατά του ρατσισμού, που δυστυχώς φαντάζει τόσο διαχρονική ακόμα και στις μέρες μας .Η ημέρα αυτή λοιπόν, γιορτάζεται παγκοσμίως στις 21 Μαρτίου όπως καθιερώθηκε από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων.

Η ημέρα της σφαγής και του ξεσηκωμού.

   Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, είναι τα θλιβερά γεγονότα στη Νότια Αφρική το 1960. Συγκεκριμένα, την 21^η Μαρτίου του 1960 στο Sharpeville , χιλιάδες ντόπιοι κάτοικοι αλλά και φοιτητές διαδήλωναν ειρηνικά  κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής  μειοψηφίας στην χώρα, εφαρμόζοντας την θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.  Η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής  άνοιξε πυρ στο πλήθος. 69 άτομα έχασαν τη ζωή τους και 180 τραυματίστηκαν. Ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά . . .

   Σήμερα τιμούμε όλα τα θύματα που άφησαν πίσω τους η ξενοφοβία και ο ρατσισμός. Είτε λόγω χρώματος, είτε θρησκείας, είτε εθνικότητας. Γιατί ο ρατσισμός έχει πολλές εκφάνσεις και  σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο ρατσιστές είμαστε ή έχουμε υπάρξει στο παρελθόν όλοι μας. Πρέπει να δίνουμε καθημερινά μάχες ενάντια στον ρατσισμό και να μην τον ανεχόμαστε επειδή τυχαίνει προς το παρών να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι θύματά του.

    Πολλοί είναι αυτοί που τονίζουν πως η λύση στον ρατσισμό είναι τα ταξίδια. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει και τους υπόλοιπους συνανθρώπους του και να μην τους αγνοεί επιδεικτικά θεωρώντας αυτόν ως ανώτερο των υπολοίπων. Οφείλει να μαθαίνει από κοντά και να δέχεται την διαφορετικότητα του στην ιδιοσυγκρασία του στην κουλτούρα και στα ήθη του άλλου λαού. Αλλά, εξίσου σημαντική είναι και η παράμετρος της παιδείας και της κριτικής ικανότητας σ’ όλα αυτά που μας παρουσιάζουν. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την  ‘’εθνική’’ υπερηφάνεια που με μεγάλη χαρά μας προβάλλουν όλοι οι πατριώτες πολιτικοί κι όχι μόνο, κι αυτό γιατί για μένα υπερηφάνεια πρέπει να νιώθεις για κάτι που αποκτάς με θυσίες και κόπο κι όχι για κάτι που προέκυψε από το τυχαίο συμβάν της γέννησης. Στην τελική στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι και το γεγονός ότι εγώ γεννήθηκα Έλληνας δεν είναι επιλογή μου αλλά καθαρά συγκυριακό ζήτημα. Δεν είναι ικανότητα..Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όχι όμως και περήφανος. Γιατί αυτή η υπερηφάνεια σε τυφλώνει και σε απομονώνει και σε κάνει να φέρεσαι αλαζονικά.

     Είναι πολύ εύκολο να είμαστε ρατσιστές δύσκολο να είμαστε όμως άνθρωποι με αγάπη στους γύρω μας γιατί για μένα αν έχεις αγάπη κι όχι εγωισμό όλα ξεπερνιούνται.Θα κλείσω το συγκεκριμένο άρθρο με τα υπέροχα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ :

«Ας ελπίσουμε όλοι ότι τα μαύρα σύννεφα των φυλετικών προκαταλήψεων σύντομα θα χαθούν και στο άμεσο μέλλον, η ακτινοβολία της αγάπης και της αδελφοσύνης θα φωτίσουν το έθνος μας, με σπινθηροβόλα ομορφιά.»